Nog even Beatrix
"Vuile huichelaar!” briest Femke, terwijl ze mijn laatste column demonstratief in de kattenbak dumpt. "In 1980 stond jij in Amsterdam met die fascistische studentenschutterij stram in de houding bij de inhuldiging van Beatrix, en nu opeens ga je de republikein uithangen en in je column Beatrix bekritiseren. Ik trap er niet in, als je dat maar weet! Twee weken terug liep jij bij de 4 meiherdenking in de Basiliek als vanouds te paraderen met de inhuldigingsmedaille 1980 op je veteranenblazer.” Terwijl ik de tirade over me heen laat komen, houd ik mijn blik scherp gericht op de deegroller die Femke heeft gepakt. Waarom hebben we zulke discussies toch altijd in de keuken?... "Beatrix lijkt op jou; ze heeft charme, maar foute ideeën”, werp ik behendig tegen, terwijl ik nóg behendiger een dreun met de deegroller ontwijk. "Ze was al jaren ‘woke' voordat het woord werd uitgevonden. Een migrant die in 1983 in Delft zes mensen doodschoot en een nieuwe Nederlander die in 1989 met racistische motieven in een Rotterdamse metro drie blanke vrouwen doodstak werden genegeerd, maar de moord op een Antilliaanse jongen in 1983 werd nadrukkelijk genoemd in haar kerstboodschap. Toen Theo van Gogh door een salafist werd afgeslacht ging ze onmiddellijk in een Amsterdamse moskee theedrinken terwijl Theo's ouders een standaardtelegrammetje kregen van haar secretaris. Ondanks de door haar aangescherpte protocolregels liet ze zich wél uitgebreid knuffelen door Ali B. Nog een geluk dat die alleen op jonge meisjes valt.” Mijn verweer valt niet goed bij Femke. Het dienblad boven mijn hoofd krijgt rake klappen van de deegroller. De afbeelding van Beatrix die erop staat loopt in de woordenstrijd onbedoeld flinke deuken op...