WI De Week Inside
Ik heb al eens in alle bescheidenheid vastgesteld dat naast intelligentie, eruditie en empathie mijn aangeboren bescheidenheid wel de meest opvallende is van mijn talloze goede eigenschappen.
Daarom vraag ik me soms af of ik het wel waard ben om u in deze columns met mijn mening lastig te mogen vallen. Gelukkig hoef ik maar tien seconden naar de aan kappervrees lijdende voetbalproleet Johan Derksen te kijken om van die twijfel te worden verlost; het kan nog véél erger, op tv voor een veel groter publiek. Misschien een goed idee om na Voetbal Inside en Vandaag Inside de Johan Derksen Show om te dopen tot Candle Inside (dus géén Candlelight).
Ik zal er maar geen woorden meer aan vuil maken.
Het was afgelopen week overigens weer een ouderwetse Koningsdag, outside, met een overdaad aan decibels en een tekort aan oranje tompoezen. Ik word ondanks de feeststemming altijd wat weemoedig door de vloerkleden vol afgedankte barbiepoppen, kinderboeken, knuffelbeesten en Playmobil; symbolen van definitief afgesloten kinderjaren, die ik als vader van twee dertigers ook achter me heb liggen.
Ik heb het niet over mijn eigen kinderjaren; die liggen ergens in de prehistorie met Pipo, Swiebertje en Dinky Toys.
En dan was er nog 1 mei, de Dag van de Arbeid. Bij Femke leeft die meer dan bij mij, ondanks mijn linkse stem bij de raadsverkiezingen. Wat bij mij wél leeft: 4 mei, de dodenherdenking; na twee jaar eindelijk weer traditioneel. Namens de IJsselsteinse veteranen mag ik daar kort het woord voeren, waarbij ik ook stil zal staan bij Oekraïne.
Tot zover deze inside informatie.