Geen grap (2)
Femke is niet erg onder de indruk van mijn vorige week geuite overweging om bij de raadsverkiezingen links te stemmen vanwege de rechtse steun voor de rampzalige Randdijk-bouwplannen. "Puur opportunisme!”, zo luidt haar snoeiharde oordeel. De stoom komt uit haar oren en ze gooit er meteen een paar moeilijke woorden tegenaan: "Zo krijg je dus cliëntelisme, kortetermijndenken, one-issue-politiek en populisme! Juist die gelegenheids-linksdenkers zijn de allerergsten! Als puntje bij paaltje komt eindigen ze bij extreem rechts. Denk maar aan Pim Fortuyn, die begon ook ooit bij de Pacifistisch Socialistische Partij!” Ze zwijgt even om na deze tirade op adem te komen en werpt een onheilspellende blik op de zware pollepel die boven het fornuis hangt. "Wat ga je nu doen als de linkse raadsfracties windmolens gaan neerzetten langs de Achtersloot? Met hangende pootjes terug naar de VVD?”
Ik denk aan het NAVO-optreden rond Oekraïne en besluit de-escalerend op te treden, met een afleidingsmanoeuvre, voordat we elkaar weer met keukengerei te lijf gaan. "Laten we nou niet wéér ruzie gaan maken over politiek, Fem”, zeg ik sussend. "Laten we liever blij zijn met het opheffen van de meeste coronabeperkingen. We gaan gezellig een dagje naar Amsterdam cultuur opsnuiven. Goed?” Ze kijkt me uitdagend aan. "Afgesproken. We gaan naar het Rijksmuseum. Toevallig heb ik tickets voor de expositie ‘Revolusi', die een onthutsend beeld geeft van de weerzinwekkende oorlogsmisdaden van de wrede Nederlandse koloniale onderdrukkers tegenover de naar vrijheid hunkerende heldhaftige voorvechters van de Indonesische onafhankelijkheid. Koffie?” Ik zucht en hou me in. Soms moet je weten wanneer je verloren hebt.