Elfstedentocht (1)
Het kan u onmogelijk ontgaan zijn; vorige week dinsdag was het precies 25 jaar geleden dat de (aller-?)laatste Elfstedentocht werd verreden. Elke 35-plusser weet nog precies wat hij deed op die koude vierde januari in 1997.
Ik was met de gedachte ‘nu of nooit' het jaar daarvoor lid geworden van de Vereniging De Friesche Elf Steden, maar was uitgeloot voor de tocht der tochten. Misschien maar goed ook, want met mijn training en techniek zou ik nauwelijks Bolsward gehaald hebben. Ik ken minstens één IJsselsteiner die toen de tocht uitreed; de echtgenoot van een goede vriendin, die nog járen na de tocht door manlief werd meegesleurd naar de alternatieve Elfstedentochten op de Weissensee, waar zij de ravitaillering verzorgde om een huwelijkscrisis te voorkomen.
Zelf ben ik na 1997 nooit verder gekomen dan het schaatsen van enkele stukjes van het Elfstedentraject tijdens de schaarse strenge winters; in 2012 van Dokkum naar Bartlehiem en terug, en in 2009 tussen Sloten en Balk, met ‘s avonds een prachtige volle maan boven het Slotermeer. In 2008 beleefde ik wel een gloriemoment bij de algemene ledenvergadering van de Elfstedenvereniging, waar ik gehaast van de kazerne komend in uniform verscheen. Bij de rondvraag liep ik naar de microfoon om te bepleiten dat het Elfstedenkruisje net als het Vierdaagsekruis een officiële onderscheiding zou moeten worden. Het leverde mij een luid applaus op. En waarachtig: bij het eeuwfeest van de Elfstedenvereniging kreeg zij het predicaat Koninklijk en kreeg het kruisje een officiële status. Overigens kwam na de ledenvergadering een Fries mij fijntjes vragen wanneer ik de tocht had gereden; een Hollander moet wél zijn plaats weten...