Oudewater
Door de samenvoeging van de IJsselsteinse en Montfoortse editie van Zenderstreeknieuws is mijn lezerspubliek aanmerkelijk vergroot. Ik moet nog wennen aan de naam Het Kontakt, maar ik zou het wel toejuichen als ‘onze’ krant ooit ook weer in Oudewater zou verschijnen. Ik heb iets met die stad. Misschien omdat mijn voorvaderlijke wortels zich direct ten noordwesten van Oudewater bevinden in de buurtschap Lange Weide. In de jaren ’60 figureerde Oudewater in populaire televisieseries als Swiebertje en Stadhuis op stelten. Daardoor nieuwsgierig geworden ondernam ik als 12-jarige vanuit mijn woonplaats Nootdorp de reis naar Oudewater; in augustus 1967, 54 jaar geleden, een jaar voor de stadhuisbrand. Met de fiets naar Zoetermeer, vandaar met de groene stoptrein naar Gouda en vervolgens met de Leylandbus van Vagu naar Oudewater. Na een krentenbol met chocomel bij bakkerij Stolwijk bezocht ik de naastgelegen Heksenwaag, waar ik mij liet wegen. Het weegcertificaat, zoals die ook tegenwoordig nog worden uitgereikt, heb ik niet meer. Misschien maar goed ook; de vergelijking met mijn huidige gewicht zou pijnlijk zijn. Ik besluit deze column met een lofdicht op Oudewater, in navolging van mijn Montfoortse en Viaanse lofdichten: ‘Oudewater, parel van het Groene Hart! / Het vervult mijn ziel met smart / als gij door onwetendheid in ’t heden / wordt beschimpt om ’t hekserijverleden / terwijl juist gij door loffelijk streven / veel vervolgden hoop kon geven / Want men kwam van allerwegen / om zich bij u te laten wegen / Met een weegcertificaat / werd men behoed voor gruwelijk kwaad / Voor velen, vrezend voor de dood / was gij de redder in de nood!