Gedreven ambulancechauffeur na 37 jaar met pensioen

IJSSELSTEIN • Onder begeleiding van zijn vader, de IJsselsteinse gemeentebode Eef Batenburg, leek het er even op dat Wim Batenburg timmerman zou worden. Maar hij begon op aanraden van een vader van een vriend als chauffeur op de ambulance. “Door ziekte kwamen ze één man tekort. ‘Dan kun jij rijden’, zei die vader. Het leek me wel wat, dus daar ging ik. Me nooit gerealiseerd dat ik op die avond meteen mijn eerste dodelijk ongeval zou meemaken.” Toch schrikt dit Batenburg niet af, sterker nog, hij gaat er vol voor: “Ik had meteen het gevoel dat ik ook iets kon betekenen. En dat is mooi.”

Tramaanslag Utrecht

In de loop der jaren is heel wat veranderd. Vooral de opleiding, de trainingen en de protocollen. Ook Batenburg behaalde alle voor zijn werk benodigde certificaten. “Maar ik heb het vak echt als eerste geleerd van mijn oude opleider Wim”, haalt Batenburg herinneringen op. Maar inmiddels behoren ook het ondersteunen van de verpleegkundigen en het omgaan met terroristische aanslagen bij het vak. “Dat is ook wennen hoor. Onze eerste reactie is als er iets aan de hand is: erop af! In het geval van een terroristische aanslag kan het ook zijn dat we juist een stapje naar achteren moeten doen.”
Batenburg ondervond dit aan den lijve tijdens de verschrikkelijke aanslag in een tram in Utrecht in 2019. “Dat was heel wat”, verwoordt hij nu rustig, “maar terwijl wij aan het werk wilden, werd de tram onderzocht op nog eventueel aanwezige explosieven.”

Veel gezien

“Kijk, ik heb heel veel gezien. Wij gaan naar binnen waar andere mensen juist naar buiten gaan. Maar ik kan het gelukkig achteraf een plek geven. Natuurlijk denk ik er later nog aan. Maar door erover te praten met collega’s kan ik er mee om gaan.” De band is ook erg hecht binnen het team. “Ik kan met iedereen overweg, maar ik heb vier collega’s die me heel dierbaar zijn. En die blijf ik zien, ook na mijn pensioen, om lekker voor ze te koken.” 

Corona

In de laatste anderhalf jaar was corona vanzelfsprekend zeer bepalend. “Hier voor onze post stond een grote tent om patiënten op te vangen. Dat maakt indruk. Je zag sommige mensen zo ziek en zo benauwd naar binnen gaan dat je het ergste voor ze vreesde.”
Het feit dat nu de besmettingen met corona weer oplopen, doet Batenburg achter zijn oren krabben. “Er is voor ons ook geapplaudisseerd. Voor de ambulance stonden mensen te klappen. Dat was erg mooi om mee te maken. Maar inmiddels is dat weer voorbij en lijkt alles weer als vanouds te zijn geworden.”

Agressie

Ook de toegenomen agressie in de richting van hulpverleners herkent Batenburg. “Heel vaak gebeurt dat onder invloed van drugs en alcohol. Maar door rustig te blijven of ook door gewoon weg te gaan, liep het niet nooit uit de hand. Op één keer na. Een man met PTTS en onder invloed van alcohol trok een wapen. ‘Als je wegrent, heb ik je nog, want er zit een telescoop op’ waren zijn woorden.” Dit is de enige keer dat Batenburg op zijn noodknop drukt. “Binnen twee minuten stonden er heel veel politie om ons heen.”

Verhalen

Batenburg zit vol verhalen, over wat hij allemaal heeft meegemaakt. “Ik heb weleens tegen een zwangere vrouw geroepen: ‘beentjes bij elkaar!’ Maar daar was geen houden meer aan en even later stond ik met een pas geboren baby in mijn armen.”
Maar in elke situatie bewaarde Batenburg zijn rust. Een erg belangrijk onderdeel van zijn vak. “Dit heb ik ook meegegeven als instructeur toen ik nieuwe mensen opleidde. En die zijn er klaar voor. Het is nu tijd voor de volgende generatie.”

Wim Batenburg gaat per 1 november  met pensioen.

Linda de Kort