Dokter Neerken gaat met pensioen

IJSSELSTEIN • Na ruim 24 jaar huisarts te zijn geweest in IJsselstein neemt Henriette Neerken (62) afscheid. Haar praktijk, die ze deelt met haar collega Van Zijl laat ze in vertrouwde handen achter.

Een goede reden om te stoppen: “Mijn echtgenoot is met pensioen. Hij volgde mij altijd, nu volg ik hem”, lacht ze. “En ik kan de praktijk in goede handen achterlaten. Dat is niet iedere huisarts gegeven, want het is moeilijk om een opvolger te vinden. Dokter Neeskens werkt al vijf jaar bij ons en hij heeft veel zin om mij – naast dokter Van Zijl – op te volgen als praktijkhouder.” En dan is er nog de huisarts in opleiding, dokter Van Ginkel; zij zal de plek van dokter Neeskens innemen. “Zo blijft er een vast, op elkaar ingespeeld, gemotiveerd team met bekende gezichten voor de patiënten. Daar ben ik heel blij mee.”

Praktijkhouder

Het IJsselsteinse avontuur begon voor Henriette Neerken 24 jaar geleden, na huisarts te zijn geweest in Hoek van Holland en Waddinxveen. “In die plaatsen was ik geen praktijkhouder, wat ik wel graag wilde zijn om te kunnen investeren in de praktijk en om zelf alles in de hand te kunnen houden en de beste zorg aan de patiënten te kunnen geven.” De kans deed zich voor in IJsselstein waar Emmy Räkers een maat zocht. “Zij had de praktijk aan het Glennhof overgenomen van Kees Habben Janssen.” Met collega Räkers werd de praktijk direct aangepakt: “We maakten ruimte voor twee spreekkamers, brachten frisse kleuren aan en we haalden praktijkondersteuners binnen.” De samenwerking met collega Räkers duurde anderhalf jaar. “Ze verhuisde naar Sleeuwijk. Vanaf dat moment begon mijn samenwerking met collega Van Zijl.”

Veelkleurig

Henriette Neerken voelde zich thuis in IJsselstein. “Een leuke, gezellige gemeente.” Veel van de patiënten komen uit de wijk IJsselveld-Oost. “We hebben dus letterlijk en figuurlijk een veelkleurige praktijk, met veel nationaliteiten.” De wijk met hoofdzakelijk sociale huurwoningen en veel lage inkomens brengt ook bepaalde problemen met zich mee. “Maar daar werk ik juist graag. Ik heb ook in Zambia en Nicaragua gewerkt en ik hou van de veelkleurigheid.” Wat weinig mensen weten is dat Henriette al van jongs af aan betrokken is bij Amnesty, de wereldwijde organisatie die zich inzet tegen de schending van mensenrechten. “Ik zou alle mensenrechtenschendingen uit de wereld willen helpen en alle extreem kwetsbare mensen willen steunen. Ik doneer, zit in een werkgroep, doe mee aan acties en schrijf al brieven sinds mijn jeugd toen ik nog niet eens het Engels en Spaans beheerste: ik schreef de teksten over en droeg zo mijn steentje bij.”

De patiënten

Zoals ze zich inzette voor Amnesty, zette ze zich ook in voor haar patiënten. “Ik ben van de mensen gaan houden, net als van mijn vak. In de afgelopen 24 jaar heb ik families en generaties leren kennen. Ik houd van de breedte van het vak. Je moet veel weten van het lichaam én de geest en veel verschillende ingrepen kunnen en mogen doen. Dat laatste is vooral praktisch, maar net zo belangrijk is het luisteren en besluiten nemen.” Aansluitend op dat laatste: “Ik heb daarom als eerste van 2013 tot 2019 praktijkondersteuners GGZ opgezet. Ik merkte dat in de loop der jaren de psychische kant steeds belangrijker werd. Wat mij betreft horen lichaam en geest bij elkaar en de druk op huisartsen neemt steeds meer toe juist door psychische klachten.” Wat ook tot een verzwaring leidde: “Patiënten worden steeds eerder uit het ziekenhuis ontslagen, waardoor huisartsen te maken kunnen krijgen met complicaties thuis. Maar gelukkig is onder alle druk het contact met de ziekhuizen goed en zijn de lijnen kort.”

Hoogtepunten

Haar tijd in IJsselstein kende hoogte- en dieptepunten. “Een hoogtepunt was de brede samenwerking in ons nieuwe pand, eind 2008, aan het Marinus Vermeerplein. Al verliet ik met weemoed de Glennhof.” Andere hoogtepunten: “De genezing van ernstig zieke mensen, zoals een kindje met een hartafwijking.” Dieptepunten waren de mensen die niet konden genezen en soms midden in het leven overleden. “Als daarbij om euthanasie gevraagd werd, vond ik dat extra moeilijk. Maar ook moeilijk om níét aan mee te werken. Vaak volgden slapeloze nachten en zocht ik steun in geloof en gesprekken met familie en collega’s.

Geen receptie

Door  corona is de afscheidsreceptie van vrijdag 17 december in de praktijk aan het Marinus Vermeerplein afgeblazen. Maar wie behalve een schriftelijk afscheid naar het praktijkadres toch iets wil geven kan een bijdrage schenken aan Amnesty.

Lysette Verwegen