Nieuwe kerstboodschap

Deze weken van het jaar staan meestal in het teken van voorbereidingen voor de kerst. Het huis wordt feestelijk verlicht. Alle kerstsymbolen worden van zolder (of van stal...) gehaald en de boom wordt opgetuigd. Sturen we nog kerstkaarten en aan wie?

Plannen over hoe en waar we dit jaar de kerstdagen zullen doorbrengen zoeven via de mail of whats app naar familie en vrienden. Het menu wordt bepaald en de bestelling voor het vlees belandt bij de slager of op een notitieblokje. Hebben we nog iets feestelijks in de garderobekast hangen?

We gaan gezellig even shoppen in een echte winkel of surfen door de internetetalage en scoren een paar nieuwe schoenen of misschien toch een nieuwe outfit.

Eenzaamheid en het gemis van een geliefde hangt onzichtbaar maar o zo voelbaar tussen de ballen in de boom. De muziek op de radio klingelt vrolijk Jingle Bells en je waant je al in een wit winterlandschap. Buiten is het echter druilerig en grijs.

Tussen alle voorbereidingen door dringt de kerstgedachte zich aan je op. Vrede op aarde. Er is een kindeke geboren. ‘Nee, we hebben geen plaats. Leg het maar in een voerbak ergens in de stal.’

Het zal je anno 2016 hier in Nederland maar gebeuren! Maar wij staan er met kerst ontroerd naar te kijken. Naar dat kindje in de stal. Het valt mij altijd zwaar om daarna nog gewoon ons kerstfeest te gaan vieren. Met zoveel glitter en rijkdom op onze tafels.

‘Nee, we hebben geen plaats,’ echoot in mijn hoofd. Het zou een nieuwe (?) kerstboodschap mogen wezen. Geen echte plaats of tijd voor God en voor die ander, voor de arme en de kleinen.

Geen ruimte om te delen in mijn geld, goed of tijd.

Wees gerust ik zeg dat vooral nu tegen me zelf. Maar misschien heeft u er ook wat aan?