De wereld van Ans Wilbers, vol muziek en schilderkunst

IJsselstein - Ans Wilbers twijfelde vanuit haar jeugd lang of ze haar hart zou volgen in de muziek of in de beeldende kunst. Het werd de muziek, maar op latere leeftijd volgde ze ook haar hart en ging ze schilderen. In december werd ze vierde in de wedstrijd ‘Schilderij van het jaar 2016’.

Haar winnende werk ‘In honorem Hieronymo B.’ – gekozen uit 1.200 inzendingen – hangt tot eind februari in museum Coda in Apeldoorn. Volgens het juryrapport mag het schilderij dan wel geïnspireerd zijn op Hieronymus Bosch: ‘Er is een geheel eigen en uniek draai aangegeven. Grafisch en terughoudend in kleurgebruik en met eigenzinnig gestileerde beeldelementen ontleend aan Bosch blijft het intrigeren.’

Ans Wilbers maakte nog vier schilderijen - naast het winnende doek - waarin de spelers van de Commedia dell’arte uit de 16e en 17e eeuw een rol spelen en een inspiratiebron zijn. “Ik koppel de symboliek graag aan eigentijdse thema’s.” In de schilderijen zit een boodschap verpakt: “In mijn winnende schilderij kijken de spelers allemaal op hun smartphone. Ze gaan daar zo in op dat ze niet eens de vreemde figuren van Bosch aan hun voeten zien. Dat is ook de invloed van huidige social media: mensen zien heel veel niet.”
Ze wil geen moralist zijn: “Ik zie het en beschouw het. Ik werd geïnspireerd op het station, toen ik zoveel mensen om me heen verdiept zag in hun smartphone. Wat een armoede dacht ik; niemand kijkt elkaar nog in de ogen.”

Ans Wilbers moest in 1970 ze een keuze maken tussen de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam en het Utrechts Conservatorium: op beide was ze toegelaten. Ze koos voor de muziekstudie met als hoofdvak blokfluit en studeerde in 1976 ze af. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: “Sinds mijn jeugd teken ik al en de drang om te schilderen bleef.”

Terwijl ze in IJsselstein haar muziekpraktijk opbouwde volgde ze schilder- en tekencursussen en nam ze tekenles bij Hans Leijerzapf. Ze concentreerde zich op het ambachtelijke werk: een nauwkeurige weergave van haar onderwerpen in olieverf. Met die techniek in de vingers ging ze experimenteren en ontwikkelde ze haar talent verder. Zelfs haar ontwerpervaring bij een drukkerij komt nog van pas: ze bereidt haar schilderijen met een bijna grafische precisie minutieus schets voor schets voor, en onderdeel voor onderdeel, voordat de kwast het doek raakt.

En daar ontstaat het raakvlak met de muziek. “Als je een muziekstuk dat je speelt bezield wilt laten klinken studeer je in stukken, totdat het in je systeem zit. Als je dan gaat spelen overstijg je de techniek en zo is het ook met schilderen.’’