Laurens de Graaf honderd dagen Lopiks burgemeester

Op een tandem maakte Laurens de Graaf (40) honderd dagen geleden zijn entree als burgemeester van Lopik. Achterop de tandem, bestuurd door wie dan ook, wil hij zijn gemeente en de omgeving leren kennen. En daar gaat hij mee door.

LOPIK - De tandem, geel in de Lopikse kleuren, met twee gouden bellen – omdat hij bij koninklijk besluit is benoemd – en het wapen van Lopik is een bewuste keuze. “Het is een symbool van democratie. Wie bestuurt wie? Wie trekt er aan de bel? Wie bepaalt de koers en wie trapt op de rem? Ik zit achterop om aan te duwen. Ik luister, kijk en praat en in dialoog wordt de route misschien aangepast. Net als samen fietsen is democratie een werkwoord. Hoe ga je ermee om in relatie tot participatie, gemeenschap en volksvertegenwoordiging?”

Laurens de Graaf is geboren en getogen in Schoonhoven waar hij met zijn echtgenote en twee dochters (4 en 7 jaar) woont tot hun huis in Willige Langerak klaar is. Hij studeerde bestuurskunde in Nijmegen en promoveerde in Utrecht. Zijn proefschrift handelde over draagvlak voor beleid. “Zo ben ik ook: we moeten het samen doen, ook als het tegenzit. Net als op de tandem. Ik ben van de relatie en de strategie, maar ook een beetje van de oplossing, al is dat meer voor de wethouders.” Het past bij de woorden van de vorige burgemeester. “Renate Westerlaken zei altijd: ‘Een burgemeester gaat nergens over, maar bemoeit zich met alles’. Ik wil graag kijken waar de passie van bewoners en belangen samenkomen. Vanuit draagvlak krijg je energie en de structuur komt dan vanzelf.” Hij leerde Lopik kennen als een eenheid in verscheidenheid. “Elke kern heeft haar eigen karakteristiek en kracht. Daarmee laat Lopik zien waarin kleine gemeenschappen groot kunnen zijn. In Lopik dóen we het gewoon.” Hij is trots op zijn gemeente. “Lopikers zijn bescheiden; ze uiten hun trots niet direct. Ik wil die trots graag versterken want Lopik heeft veel te bieden. En ik zal voor Lopik alles eruit halen wat erin zit.”

Laurens de Graaf is een van de weinige ‘zij-instromers’. “Ik heb geen ervaring als raadslid, wethouder of burgemeester. Ik zat vroeger wel in allerlei commissies en organisaties voor ik bestuurskunde ging studeren. Een medestudent heeft wel eens gezegd dat ik burgemeester zou moeten worden. Tijdens mijn promotieonderzoek ontmoette ik veel burgemeesters. Ik vond het een mooi ambt: de hoeder van de democratie. Maar ik koos voor specialiseren en het hoogleraarschap.” Uiteindelijk kwam hij toch in het ‘burgemeesterklasje’ terecht, inclusief stages bij andere burgemeesters. “Ik kende Lopik al, maar had niet verwacht dat ik er burgemeester zou worden. Geweldig. Ik ga er vol in, met beide voeten op de vloer.”