Broodje ei verslaving

Zoals ik mijn allereerste column in deze krant begon met de tekst dat de puberteit vele gevolgen kent, wil ik er deze week eventjes eentje uitpakken. En dat is de grote hoeveelheid aan eten die ik dagelijks tot me neem. Want wanneer ik daar wat dieper over na denk is dat eigenlijk echt bizar. Zelf kamp ik met een broodje ei verslaving. Elke dag gaat er wel een ei naar binnen. Sommigen zeggen dat het gezond is en andere niet, maar ik vind het vooral erg lekker.
Als ik na een dag school thuis kom, gaat er van alles aan eten bij mij naar binnen. De juiste verhouding hiermee kan gevonden worden met lichamelijke beweging, oftewel sport. Ik fiets zelf elke dag naar Utrecht en weer terug naar huis voor school. Dat komt neer op zo’n 25 kilometer per dag.
Daarnaast ga ik, en daarmee bedoel ik eigenlijk ging ik, naar de sportschool. Na wat rekenwerk ben ik erachter gekomen dat ik al vier maanden geen voet meer in die zweterige toko heb gezet. Opzeggen lijkt dus de meest voor de hand liggende oplossing. Word vervolgd dus.
Voor de rest bestaat de sport die ik beoefen uit de lessen lichamelijke opvoeding op school. Op dit moment zijn we keihard aan het turnen, iets waaraan ik echt een afgrijselijke hekel heb, want wanneer je als een idioot aan de ringen hebt gehangen, heb je de volgende dag echt verschrikkelijke spierpijn.
Maar goed, sporten op zich vind ik wel erg leuk om te doen en zelf heb ik zeven jaar op basketbal gezeten bij de plaatselijke club Jump in IJsselstein. Basketbal is een mooie dynamische teamsport, die naar mijn mening echt meer populariteit onder de jongeren verdient. Het is eigenlijk het kleine broertje van de immense sport voetbal.
Meer om weer even to the point te komen, daar waar ik begon, als puber eet ik veel en beweeg ik daarnaast ook best redelijk veel. Belangrijk is het om die juiste verhouding te vinden, en om vooral te genieten als je een grote hap neemt. Uit een broodje ei.
Dat zou ik doen.

Bram Wijnholt