Het leven van doorzetter Claudiu
Algemeen
300
keer gelezen
Lysette Verwegen
Steun voor de Roemeense kinderen
Zijn leven begon slecht in Roemenië. Maar 25 jaar later en met veel doorzetting is Claudiu met hulp van de stichting Roemeense Kinderhulp afgestudeerd als ziekenverzorger en gaat hij stage lopen om verpleegkundige te worden in Roemenië of Nederland.
IJSSELSTEIN – Hij praat al aardig Nederlands en vloeiend Engels om over zijn leven te vertellen. Claudiu Levai werd in 1993 geboren. Twee jaar oud kwam hij met zijn jongere zusje Anna in een overheidskindertehuis terecht tussen 300 kinderen. Zijn ouders kent hij niet. Op zijn 11e kwam hij in een ander kindertehuis terecht. Hoe jong ook: hij stond erop samen te blijven met Anna. “Zij is mijn enige familie”. Met negen broers heeft hij geen contact. Toen ook het tweede kindertehuis gesloten zou worden, werd hij – met Anna – opgehaald door familietehuis Tinkerbell in Sovata. Daar kwam hij van alle ellende in de ‘hemel’ terecht. “In het kindertehuis was er onvoldoende eten, werd kleding gedeeld en bij vragen om meer eten of andere zaken werden we zwaar gestraft door de Duitse priester die het tehuis runde.” De weinige ‘voordelen’: “Ik ging naar school, ik was schoon en met Anna.” Karin en Edwin Mentink hoorden dat ze twee onhandelbare kinderen in het familiekindertehuis zouden krijgen dat door de IJsselsteinse stichting Roemeense Kinderhulp (SRKH) was opgericht. “Maar Claudiu en Anna waren de liefste kinderen. Ze waren overal blij mee.”
In Tinkerbell
Voor Claudiu was het wennen aan een normaal leven: “Op 8 december 2005 kwam ik in Tinkerbell. Voor die tijd leefde ik als een ‘hond’; van moment tot moment en ik deed wat ik moest doen, om niet gestraft te worden. Maar Anna en ik waren gelukkig samen.” In Tinkerbell was alles anders, maar ook ingewikkeld. Karin: “Claudiu sprak Roemeens, in Sovata werd Hongaars gesproken. Maar hij leerde snel, want hij is nieuwsgierig en leergierig.” Claudiu ging verder op school en wende aan zijn nieuwe leven: “Er was genoeg eten als ik thuiskwam, net als aandacht van de familieouders. En ik mocht vragen, zonder gestraft te worden.” Hij keek wel de kat uit de boom. “Tot ik voelde dat mensen me mochten en ik schoolvriendjes kreeg bij wie ik ook mocht spelen.” Hij ging naar de middelbare school en wist al lang dat hij verpleegkundige wilde worden. “Omdat ik vaak bij de dokter kwam. Daar zag ik de arme mensen die ik wil helpen. Om iemand gelukkig te maken hoef je niet te betalen”, overpeinst hij.
Toen hij 18 was vloog hij uit, samen met een ‘zusje’ uit Tinkerbell, om verpleegkunde te studeren, gesteund door het Tinkerbell studiefonds. Hij slaagde in 3 jaar, maar kon geen werk vinden. “Roemenië is corrupt en rijke kinderen hebben meer kans op werk”, vertelt hij. Door contacten van Karin en Edwin kan hij nu 20 weken een stage volgen in Nederland én de taal leren. En hij droomt: “Van een huis, gezin en een baan als verpleegkundige.” Daar doet de SRKH het voor. Kijk op www.srkh.nl.