Afzeik-kunst
Algemeen
113
keer gelezen
Onlangs genoot ik in het Fulcotheater van een college kunstgeschiedenis door kunsthistoricus Aldwin Kroeze; een spannende achtbaanrit door vele eeuwen kunstgeschiedenis. Ook bij de moderne kunst luisterde ik geboeid. Bijzonder, want ik ben eigenlijk een moderne-kunst-barbaar.
De wereldberoemde Madeleine Dumas hoort volgens mij als grimeuse thuis op de set van een horrorfilm. Het abstract-expressionisme van Pollock en De Kooning vind ik geklieder, maar je kon er in New York kennelijk miljonair mee worden. Nu is miljonair worden in New York op zichzelf geen verdienste; zie Trump.
Moderne kunst lijkt soms op het sprookje van de onzichtbare kleren van de keizer. Je ziet er niets in, maar wendt bewondering voor, om maar niet dom gevonden te worden. Daarom is het verfrissend als kunstenaars zélf hun kunst relativeren. Onlangs liet een zich Banksy noemende kunstenaar zijn ‘Girl with balloon’ veilen bij Sotheby’s, mét een ingebouwde versnipperaar die het werk na verkoop verscheurde. Het had 860.000 pond opgebracht. Die zelfspot –én publieksspot- vind je terug bij ‘conceptuele’ kunst. Door falend gevoel voor humor ben Ik eens boos weggelopen uit het Haagse Gemeentemuseum, waar een zaal volgestort met aarde ‘kunst’ moest voorstellen. En wat te denken van de pisbak die Duchamp al in 1917 als kunstvoorwerp exposeerde? Kunst om af te zeiken, briljant!
Conceptuele kunst is zelfs nóg ouder, getuige een kunstvoorwerp dat zélf kan zeiken: Manneken Pis in Brussel. Het 17e eeuwse bronzen beeldje is slechts 60 centimeter groot, en wisselt regelmatig van aankleding. Daarmee lijkt het ‘Manneken’ verwant aan onze eigen kleine bronzen Bertha in het Kasteelpark. Gelukkig heeft zij géén last van incontinentie.
Rinus Verweij