Nieuwjaarsrecepties

In december beschreef ik mijn dubbele gevoel over de feestdagen. Ondanks de onmiskenbare gezelligheid voel ik altijd enige opluchting als alles weer voorbij is. Nog niet op nieuwjaarsdag, als ik met hoofdpijn vanwege goedkope champagne en door uitstel-vuurwerk gestoorde nachtrust, naar het skispringen zit te kijken met maagzuurtabletjes tegen de effecten van te veel oliebollen. Want na 1 januari zijn er nog de nieuwjaarsrecepties. Afgelopen woensdag werd het nieuwe jaar feestelijk ingeluid bij de Historische Kring, en een week eerder was de gemeentelijke nieuwjaarsviering in het Fulcotheater. Critici vinden dat het bij die gelegenheid uitgedragen ideaal van ‘allemaal samen’, zoals ook verwoord door de burgemeester in zijn nieuwjaarstoespraak, nauwelijks tot zijn recht komt. Het zijn steeds dezelfde gezichten, ons kent ons, en allochtonen zie je niet, zo wordt er beweerd.

In een grote partytent aan de Televisiebaan?

Met een meer multiculturele nieuwjaarsviering de wijken in, is dat geen beter idee? Ik vraag me af of daar interesse voor is, gegeven de aanwezige cultuurverschillen. Mijn dochter trad ooit met een zangduo op bij een multicultureel festival in Utrecht. Toegegeven, ik ben sterk vooringenomen over het talent van mijn dochter, maar het viel me op dat de totale desinteresse van het overwegend allochtone publiek plotseling totaal omsloeg toen een Syrisch bandje Arabische dansmuziek ging spelen. We mochten gezellig meedansen hoor, maar het was toch een beetje eenrichtingverkeer. Cultuurverschillen zijn nu eenmaal lastig te overbruggen. Maar misschien moeten we het volgend jaar toch maar gewoon eens proberen: een multiculturele nieuwjaarsviering in een grote partytent aan de Televisiebaan, met Arabische dansmuziek in plaats van een Weense wals van Johan Strauss.

Rinus Verweij