Boete doen

Aanleiding van deze column is een boete die ik afgelopen zaterdag kreeg op een parkeerplaats in Oudewater waar je een blauwe parkeerschijf moet gebruiken. Die was ik helaas vergeten te plaatsen. Druk als ik was met mijn vierjarige kleindochter, die huppelend uitstapte vanwege een uitstapje in ons gezellige stadje. Al mijn aandacht ging naar haar op dat moment. Wat is het dan zuur om 1,5 uur later een printje onder je ruitenwisser te vinden. Boete mevrouw, ter hoogte van totaal 104 euro. Zonde van het geld. En wat een bedrag! Buiten proporties!

Geen ‘sorry’ voor de wet

Het hele weekend was ik er in gedachten mee bezig. Voelde ik me schuldig? Had ik deze strafmaatregel verdiend? Mijn geweten, dat toch best aardig goed en realistisch is ontwikkeld, vond van niet. Stomweg de blauwe parkeerschijf vergeten vanwege de vrolijke aanwezigheid van mijn lieve kleinkind. Eerlijk gezegd voelt het dan als erg onrechtvaardig dat ik zo’n forse boete krijg opgelegd. En nogmaals, ik wil normaal gesproken best mijn ongelijk of fouten onder ogen komen en er zelfs boete voor doen. Maar in dit geval voelt de bon “Volgens het besluit richtlijnen voor strafvordering feitgecodeerde misdrijven (…) en overtredingen.” niet goed, ook al weet ik best dat ik gewoon die parkeerschijf neer had moeten leggen. Maar de wet is streng en hoe ik het ook wend of keer, ik was in gebreke gebleven. “Sorry, vergeten omdat...” , is geen geldig excuus. Ik moet gewoon boete doen! Geen genade voor mij in dit verhaal. Maar wat is nu de moraal van mijn verhaal van boete doen in deze week in de aanloop naar carnaval, veertigdagentijd en Pasen? Het heeft er veel mee te maken denk ik zo. Ik ga hier geen preek houden, wees maar niet bang. Maar als mens moet je soms toch wel boete doen. Over je gedrag, woorden of het niet houden aan afgesproken regels. Dan ben ik blij dat “Sorry, vergeef me.” wel een optie is. En ik de boete niet hoef te betalen!

Margreet Nagtegaal