Schaatskoorts

Het is winter. De temperaturen zijn al een aantal dagen grotendeels onder het vriespunt en veel schaatsliefhebbers lijken direct te ontdooien. Alles lijkt erop dat Nederland de felbegeerde ijzers deze winter kan onderbinden en een tochtje kan maken op natuurijs. Terwijl ik dit schrijf op maandag zijn de eerste ijsbanen in Nederland geopend. In Haaksbergen is de eerste marathon op natuurijs. Er is met man en macht aan gewerkt. Steeds meer trucjes worden uit de koelkast gehaald om als eerste een natuurijsbaan te presenteren aan iedereen met schaatskoorts. De diepvrieskou moet natuurlijk ook haar uiterste best doen om het ijs betrouwbaar te maken en die werkt tot nu toe goed mee.

Schaatskoorts is hardnekkiger dan griep

Helaas is het in Oudewater bij de baan van SVO op dit moment van schrijven nog niet gelukt om een ijsbaan te creëren. En waarschijnlijk gaat de verwachte sneeuwval ook de schaatsgekte even temperen. Met onze ijzers, sleetjes en winterlaarzen in de aanslag wachten we ongeduldig af. Dit echte winterweer is voor veel Nederlanders het ultieme wintergevoel. De schaatskoorts is hardnekkiger dan de griepgolf die we momenteel weer moeten doorstaan. Het doet ons beseffen dat we leven en geeft nieuwe energie. En ook al sta ik zelf niet meer op de schaats, het gevoel heb ik ook direct. Als het gaat vriezen of sneeuwen begint vanzelf alles te tintelen, inclusief mijn koude handen na het krabben van mijn autoruit. Naar buiten wil ik dan. Ik wil de kou voelen. De sneeuw aanraken en het witte landschap dat soms sprookjesachtig mooi is, opzuigen met zoveel mogelijk zintuigen en zo lang als het kan. Ongeacht de nadelen die dit winterweer heeft voor ons verkeer is het voornamelijk genieten. Maar eens even stoppen met ons druk zijn, en jachtige leven. Een koude winter doet iets moois met ons Nederlanders.

Margreet Nagtegaal