Die spanning

De muziekavond was een groot succes. Ik mocht samen met een mooi team The final countdown en You’ll never walk alone vertolken. Bij beide nummers was ik zanger en bij het eerste nummer bespeelde ik ook nog eens de synthesizer, met dat oh zo pakkende deuntje. Wel was ik de hele dag misselijk van de spanning, want wat komt er veel bij kijken. Groot respect naar de artiesten die ditkeer op keer weten te flikken en keer op keer op kunnen brengen. De avond zelf was dus een groot succes en omdat ik het mocht presenteren was ik helemaal in een euforische stemming.

Als je weet dat je op moet...

Maar inderdaad, die spanning als het nummer waar je na komt tot zijn einde komt en je weet dat je bijna op moet, dat moment is ongekend. Maar toen ik er eenmaal stond ging het meer dan prima en heb ik naast de serieuze noot van het prachtige ‘anthem’ van onder meer Liverpool en Dortmund de humor erin gehouden. Nu heb ik vakantie en kan ik al veel afstrepen. Helaas net als mijn mol, Sinan Can. Ik heb niet meer zo een hoge pet op van het programma Wie is de mol. Het wordt een eentonige aangelegenheid, waarbij er ook nog eens op een overdreven wijze wordt nagepraat: door de look-a-like van Elvis Presley en een ander die stijf lijkt te staan van weet ik het wel niet. Zelf hoop ik daarom ooit mee te doen en tot die tijd kijk ik geen seizoen meer. Als ik meedoe gaan we het helemaal anders doen... Nee, Sinan was een supermol geweest, maar de makers kiezen toch voor de clichés. Stiekem hoop ik op Niels, want dan is het seizoen gered. Je ziet dat namelijk niet aankomen. Genoeg gezwetst over dit kijkcijferkanon. Afgelopen zaterdag was ik in de Galgenwaard. Pure pech hadden we. Twee keer de paal, een handsbal van de Rotterdammers en ook nog in de eerste helft een honderd procent penalty die ons werd ontnomen. De Var lag zoals gebruikelijk op één oor. Zaterdag dan maar, op naar Leverkusen.

Bram Wijnholt