My girl

Afgelopen maandag rond het middaguur op mijn autoradio: ‘Hold my girl’ van George Ezra. Een van de ontroerendste liedjes die recent zijn verschenen. Het gaat over een geliefde, maar ik moet onwillekeurig aan mijn dochter denken. ‘Give me a minute to hold my girl’... En dan opeens: berichten over een aanslag in de sneltram in Utrecht. Ik schrik. Mijn dochter reist dagelijks van Utrecht naar Nieuwegein.

Opeens berichten over een aanslag in de sneltram

Mijn dochter moet wel meestal vroeg beginnen. Ze gaat met de bus, maar soms ook met de tram. Ik bel haar mobiele nummer, en gelukkig: ik krijg haar meteen aan de lijn, hoorbaar aangeslagen. Ik doe laconiek, en bied aan om haar na werktijd naar huis te brengen. De rest van de middag blijf ik naar de radio luisteren, en neem de talrijke clichés voor lief. Autoriteiten spreken van “verbijstering”en “ongeloof”. Kon ik ook maar ongeloof voelen. Maar ongeloof hoort bij irreële gebeurtenissen, en terrorisme is in 2019 helaas vrijwel dagelijkse realiteit. Een buurtbewoner weet de wereld te melden dat er opeens overal politie was, en dat hij zelfs zijn huis niet meer in kon. Het dreigingsniveau blijft op vijf, maar de campagne-bijeenkomst van Thierry Baudet gaat gewoon door. Tja, dan zou ik het dreigingsniveau ook op vijf houden. Maar serieus: is het écht een terreuraanslag? Waarom dan pas ná de spitsdrukte? Waarom niet met een bom of een Kalasjnikov? En waarom wordt hij niet opgeëist?
Aan het eind van de middag breng ik mijn dochter naar huis. Op de radio wordt gemeld dat het om een psychopaat zou kunnen gaan, en niet om georganiseerde terreur. Voor de slachtoffers zal dat weinig uitmaken...

Rinus Verweij