A losing game

Zondagavond zit ik met een kop koffie in mijn hand het acht-uur journaal te kijken. Allereerst komen de beelden langs van de overwinning van Duncan op het Eurovisiesongfestival. Wat een euforie! Wat een blijdschap.

Tja dat is ook wel effe wat, na 44 jaar dan eindelijk weer eens gelukt. Nota bene door een nieuweling in muziekland, alle oude rotten in het vak lukten het jaar in jaar uit maar nooit er enigszins een overwinning uit te halen. Het lied Arcade van Duncan Laurence met zijn hoge stem zal nog lang nagalmen in onze hoofden. Ohoohoho! De melodie klinkt nog in mijn hoofd als het volgende item in het journaal zich aandient. China sluit zijn grenzen nu definitief voor ons plastic afval. Alleen Indonesië wil die grote vieze afvalberg nog wel hebben.

Onze vieze, stinkende plastic afvalberg

Glimlachende vrouwen sorteren onze meuk in, jawel, armzalige plastic afvalbakjes. Blijmoedig vermeldt de reporter dat ze in dat dorp blij zijn met onze plastic afvalberg. Mijn ogen registreren met steeds groter afgrijzen de beelden die op mijn kleurrijke en haarscherpe televisiebeeld voorbij komen. Wroetend in bergen plastic afval worden bekertjes, flesjes en verpakkingen eruit gevist en op bruikbaarheid gesorteerd. Dat is een deel van onze afvalberg, onze vieze, stinkende plastic afvalberg. Ik gruwel ervan. En in het arme Indonesië willen ze die zooi nog hebben! Kunnen ze tenminste nog wat verdienen! Het lied van Duncan wil ondertussen maar niet uit mijn hoofd. Ohoohoho! Loving you is a losing game. A broken heart is all that’s left. I’m still fixing all the cracks.
De beelden van sorterende vrouwen die graaien in de vieze afvalberg uit onze maatschappij vermengen zich ineens met die emotionele uithaal van het lied van Duncan. Ohoohoho! Loving you is a losing game. Het zal toch niet waar zijn?

Margreet Nagtegaal