Ontvolkt?

Een van de mooiste gebieden die wij in Italië bezocht hebben is de streek rondom Monte Sibillini. Hoge kale bergen, afgewisseld met prachtige bosrijke valleien. De vele dorpjes bruisten een paar jaar geleden nog van het leven.

We logeerden bij Augusto en Laura in hun eeuwenoude hoeve. Dit jaar hadden we een ander adres uitgezocht in het stadje Visso. Als eerste wilde ik naar de delicatessenzaak voor lekkere worst, kaas en wijn. Maar de winkel was dicht, gebarricadeerd en opvallend verwaarloosd. Gordijnen met grote scheuren die door open vensters langs de muren waaiden, scheuren in de muur waar je je arm in kwijt kon, en enorme houten balken om de boel een beetje stutten. De hele stad was lamgeslagen na de aardbeving van 2017.

Verdrietig vooruitzicht

Ik belde Augusto, 50 km verderop, om te vragen of we bij hem terecht konden, maar ook hij was gesloten. Toch reden we naar hem toe. Onderweg kwamen we barakken tegen. Huisvesting voor de dakloze lokale bevolking. Volkomen ongebruikt. Nu zagen we pas goed hoe enorm de schade was. De huizen op een berg lagen erbij als klontjes uit een leeg gegooide suikerdoos. Bij Augusto aangekomen was zijn hoeve puntgaaf. Maar alles erom heen was kapot. En nergens een mens te bekennen. Iedereen was vertrokken naar de grote steden. Weg dorpscultuur, weg gemoedelijkheid, weg economie.
Italië heeft geen bewust beleid om mensen naar steden te verleiden. Simpelweg ontbreken de middelen om de schade te herstellen. In Nederland hebben we die wel, al merken Groningers daar vooralsnog weinig van. Het Groene Hart zal aardbevingen bespaard blijven, maar hier kennen we bewust provinciaal beleid om mensen naar de grote steden te lokken. Het worden hier weliswaar geen geruïneerde spooksteden en spookdorpen, maar wel iets museum-achtigs. Dat lijkt me een verdrietig vooruitzicht, wat ik met al mijn inzet wil voorkomen.

Wethouder Bob Duindam - Oudewater