Verstoppertje spelen

Als columnist ben je een beetje van iedereen. In je columns laat je vaak in je leven en zelfs in je hart kijken. Een goede column heeft niet alleen een interessant onderwerp maar ook meestal een persoonlijk tintje. Je verkondigt je mening soms subtiel en soms overduidelijk. Ik denk dat ik mijn eigen column hiermee aardig heb getypeerd. Maar wat doe je nu als er persoonlijk heftige dingen spelen?

Doe je dan in je columns alsof er niets aan de hand is? Of speel je open kaart? Toen ik mijn man deze vraag voorlegde zei hij resoluut; “Dat mag je zelf bepalen”. En daar heeft hij gelijk in. Het is mijn eigen keuze om in mijn column eerlijk te zijn over mijn persoonlijke omstandigheden.

Mensen weten niet wat ze moeten zeggen

Noem het een levensovertuiging die voor mij steeds belangrijker wordt. Ik wil geen verstoppertje meer spelen. Niet voor mezelf, niet voor mijn allerliefste vrienden en familie, niet voor mijn naaste omgeving en nu ook niet voor de trouwe lezer van mijn column. Ik wil hier open en eerlijk vertellen dat ik ziek ben. Een tumor in mijn lijf. En die moet bestreden worden met chemo. Een heftige periode dus voor mij en voor mijn gezin. We hopen natuurlijk van harte dat ik er goed doorheen mag komen. Ik hoop gewoon door te kunnen schrijven. De tijd zal het leren of dat kan. Maar zoals ik net al zei, ik hou niet van verstoppertje spelen. Ik wil gewoon dat u en jij het weet. Dan kan je me ook gewoon vragen hoe het gaat of even een schouderklopje geven. Dan hoef jij ook niet langer verstoppertje voor mij te spelen. Want soms doen mensen dat als er moeilijke dingen gebeuren. Dan weten ze het wel maar zeggen ze niets. Laten we maar gewoon eerlijk naar elkaar zijn. En als je niet weet wat je moet zeggen dan zeg je “Ik weet niet wat ik moet zeggen.” Dan heb je mooi wat uitgesproken en het verstoppertje spelen is voorbij. Deal?

Margreet Nagtegaal