Kleurgevoelig

Kleur is tegenwoordig een gevoelig onderwerp, zéker als het huidskleur betreft.

De inmiddels al traditionele Pietendiscussie, die naar ik vrees door de VN op de lijst van immaterieel werelderfgoed geplaatst gaat worden, laat ik maar even buiten beschouwing, omdat 5 december voorbij is. Vroeger mocht je met schuim gevulde chocolade-eieren negerzoenen noemen en bruidsjurken waren wit of lichtgetint. Nu word je geacht om de gekleurde medemens in signalementen ‘licht getint’ te noemen om de schijn van racisme te vermijden.

Het wordt tijd voor muisjes in regenboogkleuren

Kleuraanduidingen zijn verwarrend, ook in de politiek. Kabinetten waarin het ‘rood’ van de PvdA samenging met het ‘blauw’ van de VVD werden ‘paars’ genoemd. Onbegrijpelijk; als ervaren aquarellist weet ik dat rood en blauw gemengd niet paars geeft, maar chocoladebruin. Een gemeenteraadslid draagt vaak een lilakleurige jurk, die haar goed staat. Of ze er meerdere heeft, of slechts één die ze steeds wast, durf ik niet te zeggen. Ik vraag me af of ze deze kleur heeft gekozen om haar politieke onafhankelijkheid als éénvrouwsfractie te benadrukken. Moet ik haar toch eens vragen. En nu ik het toch over kleur heb: wordt het zo zoetjesaan geen tijd om afscheid te nemen van het traditionele lichtblauw-roze onderscheid bij de geboorte van een baby? Zou het streven naar een genderneutrale samenleving niet gebaat zijn bij het op de markt brengen van een mix van witte, roze én lichtblauwe muisjes om op het met veganistische biomargarine besmeerde glutenvrije beschuitje te strooien? Of nóg beter: muisjes – én hagelslag - in regenboogkleuren! Baby’s hebben weliswaar nog geen flauw benul van genderissues en homo-emancipatie, maar met geëngageerde statements kun je niet vroeg genoeg vertrouwd worden gemaakt.

Rinus Verweij