Een verre hap

Een KNIJ-maatje attendeerde me op een uitzending van Jinek, waar een econoom uitlegde dat een gemiddelde hap eten 30.000 kilometer heeft afgelegd voordat het op je bord ligt. De verste afstand die we op aarde kunnen reizen is rond de 20.000 kilometer. Daarna ben je weer op de terugreis. 

Kaap Hoorn, het verste puntje van Zuid-Amerika vlakbij Antarctica, waar ik ooit in mijn wilde jaren heb rondgetrokken, is een reis van rond de 14.000 kilometer. Het gaat mijn bevattingsvermogen te boven dat een gemiddelde hap eten dus minimaal heen en weer naar Kaap Hoorn is geweest.

In de coronacrisis ontstaan ook mooie initiatieven

En dan wordt uitgelegd dat Nederland veel produceert voor de export; dat het product vervolgens in het buitenland wordt verwerkt en dan weer naar Nederland komt. Ik denk aan varkens die naar Italië worden vervoerd om als roze hamlapjes terug te komen. Dat kan ik nog net bevatten, maar die 30.000 kilometer red ik niet. De econoom legt gelukkig ook uit hoe er door de huidige heftige coronasituatie een rijke voedingsbodem ontstaat voor mooie initiatieven waarbij dit transportsysteem doorbroken kan worden. Voedselleveranciers die normaal aan horecabedrijven leveren kunnen hun voedsel niet kwijt. En uit nood ontstaat creativiteit. Zij bundelen efficiënt hun krachten om voedsel rechtstreeks regionaal bij winkels of consumenten te leveren. Een win-winsituatie voor iedereen. Boeren krijgen een eerlijke prijs, het systeem is veel minder kwetsbaar doordat er minder schakels tussen zitten en er worden duizenden overbodige transportkilometers bespaard. Door de huidige omstandigheden is volgens de econoom de tijd rijp om deze positieve ontwikkelingen door te zetten. Een lichtpuntje dat vooral nu zeer welkom is.

Ivon Vrolijk
KlimaatneutraalIJsselstein.nl