Ben ik racistisch?

Wat een grote bewegingen van opstand en verontwaardiging op dit moment over het nog steeds bestaan van racisme en discriminatie. Ontstaan door de gruwelijke en gewelddadige beelden van de dood van de zwarte George Floyd. Dwars door de coronacrisis heen ontstaat zomaar opnieuw een wereldwijde nieuwe golf van een virus dat erg aanstekelijk lijkt. Zwarte of anders getinte medemensen ondergaan nog steeds veel onrecht in veel landen. En ook gewoon in Nederland. Ook gewoon in Oudewater, Linschoten en Montfoort. Bij jou en mij in de straat en de buurt.

Diep in mijn hart ben ik het helaas ook

In Amerika, een land dat naar mijn idee heel anders is dan het onze, is het racisme nog diep geworteld in het systeem en de geschiedenis van het land. Geschiedenis zit vaak heel diep in je genen. De soms ongewenste nalatenschap van verkeerde overtuigingen, normen en waarden en ook van racisme poets je niet zomaar weg. En als er kolen op het smeulende vuurtje van dat grote onrecht wordt gegooid, laait het zomaar op. Dan staat voor je het weet de hele boel in de hens. Blijkbaar wordt die herkenning van racisme overal op de aarde gevoeld en herkend. Maar ik wil ook in de spiegel kijken. Ben ik zelf racistisch? Oppervlakkig gezien denk ik dat het wel meevalt. Ik doe ook mijn best om het niet te zijn. Maar diep in mijn hart zit soms wel degelijk ook een vorm van racisme. Als ik eerlijk ben moet een donker of anders getinte persoon zich meer bewijzen dan een blanke. Net als Rutte moet ik mezelf soms ook ‘bekeren’ van overtuigingen over witte en zwarte mensen. Wat is dat toch in een mens? Zich meer superieur willen voelen dan een ander. Het demonstratiebordje ‘Black lives matter’ is nog wel makkelijk omhoog te houden. Nu de praktijk nog!

Margreet Nagtegaal