Gereserveerd

Ik beschreef hier al eens mijn afkeer van bordjes met ‘Gereserveerd’; een naar woord, synoniem voor afwerend, gesloten en het tegendeel van spontaan, open en onbevangen. De samenleving wordt tegenwoordig steeds meer ‘gereserveerd’.

 Spontaan naar de bioscoop? Nee hoor, binnenkort niet meer. Neem maar een abonnement op Apple TV+. Zomaar een museum binnenlopen kan ook niet meer. Steevast vraagt bij de ingang iemand met een badge en een strenge blik: ‘Heeft u gereserveerd?’ Als je niet online je territorium hebt geclaimd kun je het vergeten.

We zuchten onder nieuwe en herlevende taboes

Ons gezellige Museum IJsselstein is een gunstige uitzondering. Daar kom je ook zónder reservering nog wel eens binnen. Ik word zo langzamerhand kriegel van de aanraking- en nabijheidangst, hekjes, plakbandjes, pijltjes, plexiglas schermen, instructiebordjes en ontsmettingsflaconnetjes waar je overal over struikelt. En wat erger is: de gereserveerdheid reikt verder dan corona. Onze samenleving heeft veel verloren van de onbevangenheid die eind jaren ’60 afrekende met de naoorlogse bekrompenheid. In 1971 toonde een iconische verkiezingsposter van de PSP - inmiddels opgegaan in GroenLinks – een naakte vrouw. Dat is nu ondenkbaar vanwege de Nieuwe Preutsheid die mede is afgedwongen door geloofsijver. We zuchten onder herlevende én nieuwe taboes. Ons oudste kinderfeest was al verpest, de negerzoenen zijn verbannen en nu moeten ook de traditionele gapers van de gevels, worden moorkoppen omgedoopt, standbeelden verwijderd en als klap op de vuurpijl: de Gouden Koets verdwijnt wellicht in de mottenballen vanwege een omstreden decoratie. Zo diep zuchten onze tradities dus al onder het activistenjuk. Ik ben benieuwd hoe lang ik mijn reactionaire columns nog mag schrijven…

Rinus Verweij