Revolutie in de polder?
Algemeen
121
keer gelezen
Femke is niet meer boos over mijn Cliniclowns-column. Vorige week wandelden we door een romantisch laantje. Niet in IJsselstein, maar bij Vreeswijk. Zélfs ik vind romantiek belangrijker dan geschiedenis, dus ik verzweeg dat we op historische grond liepen, waar in 1787 een vuurgevecht woedde tussen patriotten en stadhouderlijke troepen.
Het aantal bloedige slachtoffers - en flauwvallen - bleef beperkt en het gevecht eindigde onbeslist. Gebeurtenissen als deze relativeren de Hollandse neiging tot gewelddadig extremisme, waarvoor vanwege de toename van polarisatie en populisme soms wordt gevreesd. Niet door mij; ik vertrouw nog altijd op het nuchtere Hollandse verstand.
Zelfs onze Vrouwe Bertha gaf zich over om levens te sparen
Hollanders zijn té overleggericht, eigenwijs en individualistisch om zich achter een charismatische Leider te scharen, áls we die al hadden. NSB-leider Mussert was - tot frustratie van radicale partijgenoten - een brave sukkel. Hollanders missen de Duitse kadaverdiscipline en het agressieve Franse temperament. Zie de jaren 1787-1789: revoluties in Nederland én Frankrijk. In Frankrijk vielen duizenden doden en de guillotine werd uitgevonden vanwege een tekort aan beulen. En hier? Het veldslagje bij Vreeswijk. En o ja, prinses Wilhelmina werd tegengehouden bij Schoonhoven. Ze kreeg een kopje thee, de patriotten maakten een praatje met haar en stuurden haar weg. Geen patriot overwoog om de stadhouder of de prinses te onthoofden. Twee eeuwen eerder sleepte onze ‘vrijheidsstrijd’ tegen de Spanjaarden zich 80 jaar voort, waarvan ook 12 jaren werden verspild met ruzie over Bijbelteksten. En niet te vergeten: 720 jaar geleden gaf onze vrouwe Bertha zich over aan haar belegeraars om levens te sparen. Conclusie: Hollanders zijn geen vechtersbazen, geen revolutionairen, en zéker geen fascisten.
de ijsselsteinse column | rinus verweij