Rondaugurken

Grote kans dat jullie de titel een paar keer hebben gelezen, met een frons op je voorhoofd. Wat? Rondaugurken? Wat is dat? Laat ik het uitleggen.

Onlangs won ik een boekje, ik mocht zelf een titel uitzoeken uit een aantal boeken. Eén titel sprak me direct aan. Een boekje met de titel “Niksen” en de ondertitel “De Dutch Art of Luieren”. Geschreven door een Poolse journalist die tien jaar in Nederland woont. Ik heb vaak dat ik eigenlijk alleen aan een titel van een boek al genoeg heb. Dat heb ik vooral bij boeken over een speciaal thema. Het is absoluut een compliment voor degene die de titel heeft bedacht. Je weet direct waar het over gaat en eigenlijk ook al waar het in het boek heen gaat. Toen ik het boek over niksen in handen kreeg was het een aardige pil. Niksen zat er nog even niet in. Eerst het boek lezen.

De schrijfster deed gedegen onderzoek naar het onderwerp niksen. Best interessant. Ik kwam in het boek een aantal woorden uit andere landen tegen die ongeveer hetzelfde betekenen. Rondaugurken dus. Het is een vertaling van een woord uit Letland dat over niksdoen gaat. Het betreffende woord kan vertaald worden met rondaugurken of rondkomkommeren. En dan is er ineens ook weer de klik met onze taal als het over de komkommertijd gaat. Duitslang heeft ook een mooie uitdrukking. “Den inneren Schweinehund auslassen” Netjes vertaald met, je innerlijke hond uitlaten. Geweldig, wat een mooie beeldspraak allemaal. Nu begrijp ik waarom deze schrijfster een heel boek ging schrijven over niksdoen. We moesten er wat meer plaatjes bij krijgen. Die van een augurk die dobbert in een potje, of van een komkommer in komkommertijd als er niet veel te beleven valt, of van een lief en wellicht opstandig hondje in ons diepste menszijn die nodig uitgelaten moet worden. Met al die plaatjes lukt het me beter om de kunst van niksdoen te leren. En die kunst kan ik goed gebruiken in deze donkere dagen voor kerst.

column | margreet nagtegaal