Noem mijn naam

Onlangs maakte ik een digitale bijeenkomst mee vanuit het LUMC. Het was een herdenkingsbijeenkomst voor alle kinderen die daar afgelopen jaar gestorven waren. Zelf ben ik oma van een stil geboren kind, zoals dat heet. 

Ook al waren we niet lijfelijk bij de bijeenkomst aanwezig, het was bijzonder mooi. Een aantal mensen vanuit het ziekenhuis spraken kort en ook een moeder las voor uit haar dagboek wat het voor haar betekent had om een kindje te verliezen. Wat een helende herkenning in haar woorden. Treffend zei een spreekster ‘Noem mijn naam en ik besta’. Wat een waarheid. De namen van onze overleden kinderen, ouders, grootouders en familie moeten we blijven noemen.

In gesprekken aan tafel of op een verjaardag

Afgelopen week stond herdenken op verschillende momenten centraal. De dag van Allerzielen krijgt ook via de media steeds meer aandacht. Via de website van ‘Ik mis je’ konden mensen een kaarsje aansteken voor iemand die gemist wordt. Vaak wordt bij het aansteken van een kaars de naam genoemd van degene die gemist wordt. Een naam blijven noemen is toch zo belangrijk. In gesprekken gewoon aan tafel, op een verjaardag of tijdens een wandeling met een vriend of vriendin. Het kost soms wel moed om dat te blijven doen. Want met het noemen van een naam van een overledene komt het verdriet makkelijk weer het leven binnen vallen. Ook in deze coronatijd is en blijft het noemen van degene die vanwege deze ziekte niet meer bij ons zijn voor de nabestaanden van ongekende waarde. Blijf hun namen noemen. Ook al is het geen Allerzielen meer. Alle mensen zijn gewoon te kostbaar om niet meer genoemd te worden. Een ieder die dit soort verdriet kent weet dat het waar is. Als moeder, als oma, als zus en dochter weet ik hoe belangrijk dit is. Noem mijn naam en ik besta.

column | Margreet Nagtegaal