Tere kinderzieltjes

O, help! Hoe moeten we de tere kinderzieltjes nu weer door het – zeker met de recente antiracismehype – steeds controversiëler wordende sinterklaasfeest heen loodsen? Schept een QR-code wel voldoende corona-afstand? En zijn we ‘inclusief’ genoeg?

Wrevelig volg ik het Maatschappelijke Debat en krijg ik het gevoel dat ik naar een héle lange aflevering van de televisieserie ‘De luizenmoeder’ zit te kijken. Goed, met kinderzieltjes moet je voorzichtig omspringen; kinderen zijn geneigd om alles wat hun wordt wijsgemaakt letterlijk te nemen.

In mijn tijd was piet een soort voorloper van de boa

Ik behoor nog tot de generatie die destijds werd gedreigd om bij geconstateerd wangedrag door Zwarte Piet in de zak meegenomen te worden naar Spanje. Piet als een boa avant la lettre; niet gewapend met een wapenstok maar met een takkenbos.
Eerlijk gezegd was ik niet zo bevreesd voor die sanctie; ik vertrouwde erop dat ik mijzelf in het ruim van de Pakjesboot 12 al voor de Golf van Biskaje uit die zak zou hebben gewurmd om mij vervolgens tegoed te kunnen doen aan de resterende voorraad pepernoten en chocoladeletters in hetzelfde ruim. Zeeziekte kende ik nog niet.
Toch was ik geen onbevreesd kind. In een dagelijks voor het slapen gaan uit te spreken kindergebedje, moest ik vragen om als een schaapje in de kudde van de Goede Herder te worden opgenomen. Hoewel: met mijn eerste vakantie op Texel net achter de rug, had ik weinig zin om het lot te delen van die opeengepakte klaaglijk blatende onwelriekende wolbalen op de schapenmarkt in Den Burg.
Maar terug naar nu: ik vrees dat we zelfs in IJsselstein moeten overschakelen op regenboogpieten, met als gevolg dat kindertjes voortaan bij het zien van een regenboog de angst zal bekruipen óók groen of paars te worden...

de ijsselsteinse column | rinus verweij