Is er nog hoop?

De sfeervolle decembermaand is begonnen. We hangen massaal verlichting op. Binnen, maar natuurlijk ook buiten. De donkerte om ons heen willen we laten verdwijnen in de uitbundigheid van Kerst en Oud en Nieuw. De vraag is dit jaar nog sterker dan anders of dat wel gaat lukken nu corona ons nog steeds in de greep heeft. De grote en gezellige kerstdiners met degenen die ons lief zijn zullen onderonsjes worden. Terwijl ik aan het schrijven ben hangt er buiten een dikke grijze deken over het weiland. Het uitzicht is daardoor zeer beperkt. De zo mooi verlichte toppen van de bomen in de verte zijn er vandaag niet. Het is weg. Verdwenen door de grijze en dikke mist.

Het is verschrikkelijk om geen hoop te hebben

Vandaag mag ik weer een column schrijven. “Is er nog hoop?”, spookt het droevig door mij heen. Hoop voor al die ondernemers, die hun vermogen en inkomen zien slinken? Hoop voor al die mensen die ernstig ziek zijn? Hoop voor mijn adoptie omaatje in Albanië die de wanhoop nabij was dit jaar? Hoop voor een politieke partij als FVD? En geloof me, ik ben geen fan, maar verbaas me over zo’n implosie deze week. Is er hoop voor Jos B. op een normaal leven? Nee, ook hij heeft zijn straf meer dan verdiend. Maar hoe gaat hij nu verder denk ik dan? Hoe verzamelt hij hoop op een toekomst. Op veel van deze vragen heb ik geen antwoord. Maar het lijkt me verschrikkelijk om geen hoop te hebben. Want alleen hoop doet ons toch leven? Hopen dat het weer beter wordt, dat de mist weer op zal trekken. Dat er een doel is in ons leven. Hoop op betere tijden, verlichting van pijn en verdriet en van die nare coronatijd. Van iedereen vraagt dat voortdurend om je doelen bij te stellen. Ik hoop dat het ons omaatje in Albanië, de failliete ondernemer, de zieke medemens en jou en mij steeds weer lukt! Dat hoop ik echt!

column | margreet nagtegaal