Over windmolens...

GroenLinks-raadslid Joop van Well maakt zich terecht zorgen over onze erfenis aan de generaties na ons. We willen allemaal een leefbaar - en liefst klimaatneutraal - land doorgeven aan onze (klein)kinderen. Joop heeft gelijk als hij stelt de wereld niet te willen verpesten voor zijn nageslacht. 

Maar tegelijkertijd neigt hij naar acceptatie van enorme windturbines in het (nog) niet door verstedelijking bedorven landschap rond IJsselstein. Zijn kleinkinderen vinden dat windmolens erbij horen. En dát is precies wat mij zorgen baart: kinderen die denken dat het er allemaal bij hoort; dat denken kinderen namelijk al snel.

Ook (klein)kinderen zouden kritischer moeten zijn

Minder vrijheid van meningsuiting om lichtgeraakte groepen te ontzien, tradities die door activisten worden gecensureerd; het raakt ze niet. Begrippen als cultureel erfgoed en historische landschapsstructuren zeggen hen niets, dat besef komt later; als het hopelijk nog niet te laat is. Begrijp me goed: ik ben niet mordicus tegen windturbines. Ik heb zelfs artist’s impressions gemaakt voor een offshore bedrijf dat windmolenparken ver op zee realiseert. Maar er moet wél kritisch naar de locatie worden gekeken, gezien de desastreuze effecten op het landschap. Het is principieel fout om ernaar te streven dat élke gemeente individueel klimaatneutraal moet zijn en dat er daarom overal groepjes windmolens moeten komen. Deze energieopwekking moet nationaal worden aangepakt. Realiseer windmolenparken in de Flevopolders; voor algemeen gebruik en niet voor datacentra en buitenlandse energieleveranciers. En reserveer een ander deel van dat enorme poldergebied voor verstedelijking. Dat gaat ten koste van de landbouw ter plaatse, maar dan blijft er tenminste nog een aanzienlijk deel van het toch al aangetaste historische landschap behouden voor komende generaties.

de ijsselsteinse column | rinus verweij