Sorry duiven
Algemeen
140
keer gelezen
Het gebeurt me natuurlijk wel vaker. Een interview dat ik heb voor deze krant houdt me nog een poosje bezig. Eerlijk gezegd vind ik dat juist ook leuk. Ik kom op plekken waar ik anders echt niet zou komen. Neem nu de postduivenvereniging. Daar kom je toch nooit? Ik had eerlijk gezegd geen idee. Is dit leuk om te doen? Wat boeit mensen om daar zoveel tijd en geld in te steken. Want vergis je niet. Het is geen kleine hobby. Als je een duivenmelker bent gaan er vele uren inzitten. Het is niet voor niets dat er vorige week tijdens het jubileum prachtige buitenplanten werden meegegeven aan alle leden voor hun vrouw. Want die vrouwen moeten hun man heel vaak missen. Dan is die niet met zijn tortelduifje bezig, zal ik maar zeggen, maar met zijn postduiven.
Geaaid, en getraind
De postduiven worden getraind, geaaid, gedresseerd en soms willen ze gewoon stoeien met hun melker. Ik had geen flauw idee. Maar de hele week zit het nu in mijn hoofd. In gedachten zie ik de duiven weer terugvliegen naar Nederland. De duiven die donderdag opgehokt zaten voor transport en alleen maar een rustig en tevreden gekoer lieten horen. En dan het moment waarop ze worden losgelaten. Verweg, in de buurt van Parijs. Ze willen maar één ding, zo snel mogelijk naar huis. Bij een postduif is dat blijkbaar zo sterk. Zo onfeilbaar ook. Ik vind het wonderlijk. Dat zo’n klein grijs beestje met helemaal geen indrukwekkende vleugels, in grote snelheid naar huis vliegt. Zonder omweg. Met blijkbaar een correct afgestelde ingebouwde tomtom. Ik vind duiven heus leuk hoor. Ik hou eigenlijk van alle vogels. Maar duiven zijn in mijn ogen tot nu toe altijd die onhandige, luidruchtige fladderaars. Die vrijuit en veelvuldig schijten op mijn auto onder de boom. Sorry duiven, ik zal met meer eerbied naar jullie kijken. Want mijn respect is zo groot! Wat kunnen jullie een bijzondere prestaties leveren!
column Margreet Nagtegaal