Reversibel 4

Ik zal nooit beweren dat urbanisatieplanners, projectontwikkelaars en bouwlustige bestuurders geen oog hebben voor historische landschapsstructuren. Integendeel; zulke mensen weten – net als windmolenfreaks – met scherp roofdiereninstinct altijd feilloos díé restanten eeuwenoud cultuurlandschap te vinden waar nog het meest te verpesten valt, om juist daar hun blinde ambities en betonverslaving te bevredigen. Voorbeeld: de megalomane woningbouwplannen in het unieke landelijke gebied rond de Kromme IJssel – de afgedamde oude IJsselbedding – dat tot verdriet van de urbanisatiemaniakken nog altijd is omgeven door boomgaarden en weilanden met koeien.

De ambtenarentreinen denderen irreversibel voort

Een nieuw voorbeeld van rampzalige bouwkoorts is de inspraakfarce rondom de krankzinnige hoogbouwambities in het Randdijkgebied, een van de allerlaatste oeroude stukjes harmonie van groen en water binnen het benepen grondgebiedje van IJsselstein; op een steenworp van de Nedereindse plas, waar Utrecht de boel al wil verzieken met zonnepanelen. Er moeten bij de Randdijk flats komen in - ‘hoera’ - variërende hoogte van 8 tot 12 verdiepingen; speels en landschapsvriendelijk. Ja ja, laat dát maar aan de heren projectontwikkelaars over; merkwaardig genoeg zijn het meestal mannen die graag ver omhoog willen. Ik heb niet de illusie dat mijn kritische stukjes over deze hoogbouwverslaving effect zullen hebben. Na 40 jaar ervaring met monumentenzorg en doordenderende ambtenarentreinen weet ik wel beter. Ik heb nu al vier columns gewijd aan het begrip reversibel; eigenlijk bedoelde ik irreversibel, want meestal gaat het om ontwikkelingen die allang bekokstoofd en onomkeerbaar zijn; irreversibel dus. Het woord roept associaties op met het Duitse woord irre, betekenis: verdwaasd of de weg kwijt.

DE IJSSELSTEINSE COLUMN | RINUS VERWEIJ