Wendy Otter: ‘Door vrijwilligerswerk kom je los’

IJSSELSTEIN • Wendy Otter vertelt met veel enthousiasme over haar vrijwilligerswerk bij de Dierenambulance IJsselstein. De 38-jarige IJsselsteinse had altijd al iets met dieren, ook voordat ze bij de Dierenambulance begon. Ze heeft van jongs af aan altijd zelf huisdieren gehad.

Haar vrijwilligerswerk begon niettemin bij toeval. Ze raakte op een terras in gesprek met een bestuurslid van de Stichting Dierenambulance. De bus zelf trok haar niet zo aan. Te spannend, vond ze. Aanvankelijk stortte ze zich daarom op marketing- en sponsoractiviteiten. Alleen bleek dat best lastig. Door corona vorig jaar maart was ze bovendien het thuiszitten zo ontzettend zat. De muren vlogen op haar af. Het gaf de doorslag. 

“Ik wilde proberen en ervaren hoe het is op de bus van de Dierenambulance en ik ging het gewoon doen. Zo ontdekte ik dat het best leuk is.’’

Sprong in het diepe
Twee keer ging ze mee op pad met een ervaren chauffeur, maar door corona kon ze niet echt ingewerkt worden. Zo werd het toch een beetje een sprong in het diepe. Als ze ergens tegenaan liep, kon ze bellen. In deze coronaperiode zit Wendy alleen op de bus. Dat vindt ze niet zo handig, want ze moet haar handen aan het stuur houden, bellen, soms wat schrijven. Ze parkeert dan even ergens om een melding te noteren en alles in te voeren op de tablet.

Wendy moest in het begin bij de Dierenambulance wel heel erg wennen aan vogels, want die vliegen en fladderen alle kanten op. Nu schrikt ze daar al veel minder van. De allereerste keer dat ze een dier met vleugels moest vangen, ging het echter om een vleermuis. Die zat bij een dame in huis. Wendy heeft niet van alle dieren verstand, maar door te googelen wat je precies met een vleermuis moet doen, kwam ze er uit. Ze kan natuurlijk ook altijd een beroep doen op haar collega’s.

Traantje
Naast het ophalen van gewonde dieren maakt ze soms heftige dingen mee. “Ik laat weleens een traantje”, zegt ze. Ze is dit vrijwilligerswerk ook gaan doen omdat ze zelf wat sterker wilde worden. Sommige mensen vragen zich af of dit dan niet het opzoeken van het randje is, maar het helpt Wendy juist heel erg. Ze kan ook het leven wat genuanceerder zien. “Er is leven, maar hoe de wind waait weet je nooit. Dat zie je ook bij dieren.”

Zo moest ze een keer een kat ophalen die geen eigenaar had en onder de wonden zat, wat heel zielig was. Dan moet ze wel opletten dat ze handschoenen aandoet en zichzelf goed beschermt. Een andere keer moest een hondenbezitter opgenomen worden in een ziekenhuis. Wendy heeft de hond opgehaald om voor een nachtje naar het asiel te brengen. Vorig jaar had ze een kat die iets naars aan zijn hersenen had. Die heeft de dierenarts toen moeten laten inslapen. En er was een keer iemand zo ziek, dat ze niet meer voor de huisdieren kon zorgen en deze moest afstaan. Dat is dan heel moeilijk. “Er wordt soms gedacht dat het alleen het dier ophalen is, maar je hebt ook met de mensen te maken”, zegt Wendy.

Het leukste wat ze tot nu toe heeft meegemaakt was met een hond die door twee dames gevonden was. Wendy had hem meegenomen en de eigenaar gebeld. “Goedemiddag met de Dierenambulance, klopt het dat uw hond weg is?” “Dat zal dan wel”, was de reactie. De eigenaar woonde op een groot terrein en had nog niet gemerkt dat zijn hond was ontsnapt. Wendy vond die reactie heel grappig.

Opvanglocaties
Opgehaalde dieren gaan naar verschillende opvanglocaties. Vogels bijvoorbeeld naar een vogelopvang in Utrecht. ‘’Daar werken lieve mensen die heel goed weten wat je moet doen. Er is daar zelfs een gespecialiseerde dierenarts, waarvan je veel kunt leren. Bijvoorbeeld hoe ze kunt zien of het vleugeltje nog gebruikt kan worden. Honden en katten worden naar Dierenasiel Rijpickerwaard gebracht. In IJsselstein woont bovendien een aardige dame die egels opvangt.

Dankbaar
Wendy heeft ook een betaalde baan, als managementassistent bij de Hogeschool Utrecht. “Het klinkt misschien gek, maar het is heerlijk dat je voor vrijwilligerswerk niet betaald krijgt. Juist het geven is zo fijn. Wat je van jongs af aan als hobby had, verlies je vaak door de drukte van kinderen, werk en alles wat er omheen komt. Dan ga je iets doen waarvan je dacht: ‘Dat is hartstikke eng of dat durf ik niet’. Wanneer je het dan toch gaat doen en je ziet hoe dankbaar mensen zijn, dat vind ik heel mooi. Wanneer je vast zit in een bepaald patroon, kom je door vrijwilligerswerk weer los. Het geeft me heel veel energie en verlaagt mijn stressniveau. Dat is ook de bedoeling van vrijwilligerswerk, dat het je energie en plezier geeft. Kortom: uit je comfortzone, hupsakee!”

De Vrijwilligerscentrale IJsselstein en Lopik: is aangehaakt bij de landelijke campagne Mensen Maken Nederland. Om te laten zien hoe leuk en divers het vrijwilligerswerk in Lopik en IJsselstein is, vertelt Wendy Otter (38) met veel enthousiasme over haar vrijwilligerswerk bij de Dierenambulance IJsselstein. Wil je weten waar je vrijwilligerswerk kunt doen?

www.vwijl.nl