Het Papieren Kind

Het kind stond wel op de klassenlijst maar de juf zag hem niet meer. Het kind werd van papier. Hij redde het niet meer in de klas. De ouders drongen aan op een gesprek. Na twee weken zaten ze aan tafel met de coördinator van de school, de orthopedagoog, de leerplichtambtenaar, de mevrouw van het samenwerkingsverband en een lege stoel. Die was bestemd voor iemand van het jeugdteam.

‘Gesprek over overplaatsing’, had de moeder in haar agenda geschreven. Toen nog vol vertrouwen. Tijdens het gesprek bleek dat de school geen alternatief had. Het bleek ‘het handigst’ om het kind ziek te melden terwijl de mogelijkheden verder zouden worden onderzocht. De ouders, bijgestaan door de doortastende dame van Passend Onderwijs, begonnen aan een moeizame zoektocht. Tot deze dame met verlof ging en werd vervangen door een meneer die niet reageerde. Ook de school liet niets meer horen. Het papieren kind lag onderaan een stapeltje.

Inmiddels vonden de ouders een tijdelijke plek om hun autistische zoon de nodige structuur te bieden. Tijdelijk en niet passend. De mevrouw van het jeugdteam mailde de nodige indicatie en ging op vakantie. Zij droeg het papieren kind niet over. Weer hielden de ouders hem op de radar.
Het leerlingenvervoer belde. Of de naam op de lijst kon worden uitgeschreven. Een papieren kind heeft immers geen busje nodig.

‘Hij valt tussen de wal en het schip’, hoorden de ouders. Droevig staarden zij naar hun papieren kind tussen de stenen kade van de overheid en de stalen wand van het onderwijs.

Dat is natuurlijk gelul. De schoen wringt niet bij het kind, of bij ‘moeilijke ouders’, maar bij een falende samenwerking tussen de betrokken partijen.
Marc Dullaert weet het als aanjager van het in juni getekende landelijke Pact tegen Thuiszitters feilloos te verwoorden. Gemeenten, scholen, samenwerkingsverbanden en leerplichtambtenaren moeten zich inspannen voor het kwetsbare kind dat recht heeft op een passende plek. Ons kind.