Wat zouden we eten?

Half 9 Engelse tijd dus. We waren koud en hongerig na een lange vermoeiende reis en waren nu in afwachting van een van de meest spannende momenten van de hele trip, de ontmoeting met het gastgezin. En wanneer je langzamerhand iedereen opgepikt ziet worden door hun gezinnen neemt de spanning steeds meer toe, maar uiteindelijk werden ook onze namen opgenoemd. We pakten onze koffers en liepen achter een man aan, die zichzelf eerst weigerde voor te stellen. Dus eenmaal bij zijn grijze Nissan aangekomen, stak ik maar mijn hand uit en stelde mezelf voor in mijn beste Engels.
Nadat iedereen even wat korts over zichzelf verteld had, stapte we de auto in en reden we met een goede vaart richting ons logeeradres. Hier werden wij hartelijk voorgesteld aan de andere leden van het gezin, bestaande uit twee zoons en een klein dochtertje, de moeder hebben wij de hele reis helaas niet gezien, volgens de vriendelijke man zou ze aan het werk zijn. We werden begeleid naar onze kamer en na een half uur acclimatiseren, kregen wij te horen dat ons eten klaar was. Snel renden we de trap af met de grote vraag, wat zouden we gaan eten? Het viel alles mee, we kregen twee stukken pizza met een schnitzel en wat groente. Een prima maaltijd die helaas koud geserveerd werd, maar je mag natuurlijk niet te veel klagen hè. Nadat wij ons eten naar binnen hadden gewerkt, gingen we maar weer naar onze kamer, want in een sociale bezigheid in de woonkamer was geen interesse. Om een uurtje of elf besloten we maar te gaan slapen, waarmee de eerste officiële dag in Londen zijn einde had genaderd.
Na een degelijke nacht was het tijd om echt de stad in te gaan, maar niet zonder ontbijt. Wij kregen toast met thee, een heerlijke combinatie natuurlijk. Over onze lunchpakketjes waren de meningen wel wat meer verdeeld, een rare smurrie op elke boterham was genoeg reden om het brood aan de duiven te voeren en s ‘middags naar de McDonalds te gaan. Maar dat hoefde die man natuurlijk niet te weten…

-Wordt Vervolgd-

Bram Wijnholt