Schaapachtig

Vanuit mijn huis kijk ik het weiland in. In het weiland lopen sinds een paar weken schapen. In de zomermaanden is het gras vooral om te maaien als voedsel voor het vee maar in de wintermaanden grazen er gezellig de schapen. Ik vind het altijd een leuk gezicht. Vanachter mijn bureau zag ik de boer het land inrijden. In het achterste gedeelte, over een bruggetje, liepen de schapen en zo te zien wilde de boer de schapen verkassen naar een ander deel van het weiland. Samen met zijn zoon werd de kudde opgejaagd. De hele kudde schapen stormde van de ene hoek van het weiland naar het andere. Maar níet naar het gedeelte waar het gras echt groener was, over het bruggetje.
Het was lachwekkend om te zien hoe steeds één schaap voorop liep, de verkeerde kant op. Ze denken niet, maar lopen domweg elkaar achterna. Al met al duurde het even voordat slechts acht schapen het bruggetje overgekomen waren. Tot mijn verbazing stopte de boer toen met opjagen, stapte in zijn auto en vertrok. Ik dacht, missie niet geslaagd. Want het grootste deel stond nog steeds in het kaal gevreten weiland. Tot mijn verbazing kwamen in de dag erna steeds meer schapen over de brug. En uiteindelijk bleven een viertal schapen nog achter in het kale stuk. Ik zag dat één schaap uit het groene weiland naar de brug liep. Heel langzaam kwamen alle andere schapen er weer bij. Meetingtime! En net toen ik dacht die gaan allemaal weer terug naar het kale weiland krabbelden de vier schapen overeind en liepen traag naar het bruggetje toe. Ik kon van zo’n afstand niet horen wat er geblaat werd maar het moet de inhoud hebben gehad van “kom nu maar hier heen want het is echt beter.”
Na lang dralen, kwamen de laatste vier schapen over de brug. Kuddedieren zijn het. Lachwekkend om te zien. Maar terwijl ik erom zit te lachen bedenk ik me, ben ik zelf ook niet zo ‘n schaap? Zijn wij niet zulke schapen? Wie de wollen jas past...

Margreet Nagtegaal