De allerlaatste (veel liefs)

Dit is hem dan, mijn allerlaatste column. En nee, dit is geen grap. Op 22 november 2016 stond ik voor het eerst in de Zenderstreek.

Ik schreef toen over de individualistische samenleving. Het begon dus allemaal redelijk serieus. Al snel werden onderwerpen als school, vakanties, dagjes weg en voetbalwedstrijden ook besproken en had ik bijna elke week wel even het hoge woord. Mijn avonturen bij Sandd en de Blokker borrelen weer op, mijn ongenoegen met de VAR, vakanties in Zeeland, Zwitserland.

Ik dank jullie allemaal

Ook heb ik het over mijn grote droom gehad om journalist te worden. Daarom ben ik juist zo dankbaar dat ik met deze columns een beetje heb mogen oefenen. Schrijven voor een krant is gewoon tof. Vaak had ik het ook over mijn eigen cluppie. Wedstrijdverslagen, analyses, alles kwam langs, en een tikkeltje ongezouten. Uitstapjes naar het Parool en het Klokhuis besprak ik ook. Maar nu is het einde daar. Ik heb het heel lang gedaan met veel plezier, maar als jongvolwassene kunnen sommige hobby’s je niet meer interesseren. Vaak had ik op zondagavond geen column geschreven, dat was namelijk mijn deadline. Ik was toen ook niet gebrand om alsnog snel wat te schrijven, omdat er ook niet altijd wat te schrijven valt. Maar toch heb ik deze tijd gezien als een weergaloze ervaring. De columns die ik wel heb geschreven zijn gecreëerd met een brede glimlach. Mijn doel was om dat over te brengen middels een fijn verhaal, waar je ook om kan grinniken. Ik wil Ad bedanken voor de kans die ik heb gekregen. Graag heb ik nog wel een opvolger, dus ik hoop dat er een enthousiaste jongeling tussenzit die net als ik een deel van zijn biografie in deze krant gaat verkondigen. Ik dank jullie allemaal voor het de tijd nemen om mijn stukjes te lezen. Het gaat u in ieder geval goed. Met een traan zeg ik, tot ziens.

Bram