Wist ik veel?

Vorig jaar schreef ik in de allerlaatste column, een column met de titel, “Ik wens je moed”. Wist ik veel? Dat deed ik omdat ik altijd besef dat een nieuw jaar niet alleen maar leuke en mooie dingen brengt. Het is nooit volledig “Een happy New Year”. 

Ik hou niet zo van die holle woorden. Daarom zoek ik altijd naar een tekst die realistisch is en voor alle momenten in het leven toepasbaar is. In mijn column vorig jaar haalde ik daarom de tekst aan van een prachtig lied dat ik ken. Om je moed je wensen! Nu, na twaalf lange maanden, volgens mij waren ze echt langer dit jaar, had ik geen betere tekst kunnen bedenken.

We zijn coronamoe

Want moed hadden we dit jaar wel nodig. Van groot tot klein. Van jong tot oud. Van rijk tot arm (en er waren misschien wel wat wisselingen in deze categorie), van corona-patiënt en kwetsbare groep tot de gelukkigen aan wie het tot nu toe voorbij ging. Wat zijn we allemaal coronamoe aan het eind van dit jaar. Moe van het aanpassen, moe van ‘niet mogen’, moe van het steeds weer nieuwe oplossingen bedenken, moe van regels, moe van alle cijfers en moe van alle meningen en moe van de eindjes aan elkaar knopen als je in de getroffen beroepen toevallig werkt.
Moe. Dat zijn we. En dan is dat ene lettertje erachter hard nodig. Moed dus. We zijn er nog niet klaar mee. Ook niet in het nieuwe jaar.
Dus een portie moed wil ik je opnieuw aanbieden. En daarnaast een flinke dosis hoop, doorzettingsvermogen, liefde, trouw, gezond verstand en gewoon een beetje geluk dat dingen meezitten.

Voorlopig is dit mijn laatste column. Helaas is het door de tweede lockdown even niet mogelijk veel te schrijven. Ook ik heb moed en hoop nodig zoals je ziet. En de krant ook. En vele werkgevers en werknemers met mij. Maar met een beetje geluk ben ik snel weer bij jullie terug!

Van harte een moedig en gelukkig nieuwjaar gewenst!

column | margreet nagtegaal