Positief geluid

Het is voor mij verleidelijk om in deze column ergernissen van mij af te schrijven, zeker nu met het stijgen van de temperaturen wangedrag weer vaker buitenshuis plaatsvindt. Zoals onlangs van een overjarige wannabe wielrenner, die bijna een moeder met kinderen van de sokken reed; geen excuses, maar wel heftig bellen. Dit groeiend aantal types-op-wielen maakt tenminste geen rotherrie zoals de wannabe gangbikers, die weer massaal opduiken als de thermometer dubbele cijfers aanwijst, het ‘motorseizoen’ door de zachtere winters steeds eerder begint en langer duurt, en niet gehinderd door een overheid die milieubeleid liever vertaalt in windmolensymboliek.

Er is veel te genieten in de weidse natuurgebieden

Maar ik kan ook positieve geluiden laten horen. Zo blijkt het ondanks machorecreatie en vinex-, windmolen- en zonnepanelendreiging nog altijd mogelijk om in ons Groene Hart de hectiek te ontvluchten op (motor)fietsvrije wandelpaden door weidse natuurgebieden. Voor de liefhebber is er nog veel te genieten tussen Gouda en Utrecht, mede dank zij enkele (semi-)overheidsinstanties, zoals Staatsbosbeheer en Landschap Erfgoed Utrecht. Er zijn diverse wandelroutes gecreëerd onder de noemer ‘klompenpaden’. Een nogal romantische benaming, want neem van mij aan: op klompen maak je geen lange wandeling zonder blijvende voetblessures. Tijdens de recente bliksemwinter probeerde ik te gaan schaatsen bij Polsbroekerdam, in de ijdele veronderstelling dat je schaatsen niet verleert. Een week en 20 graden Celsius verder bleek dezelfde plek het startpunt voor een schitterende wandeling langs uitgestrekte drassige landerijen en veenplassen vol vogels. Een ander klompenpad loopt dicht bij huis langs de Hollandse IJssel. Ik kan het iedereen aanraden, (mountain)bikers uitgezonderd.

de ijsselsteinse columnn | rinus verweij