Magistraal gevoel

Een magistraal gevoel overheerst bij het schrijven van deze column. Het einde van een nieuwe toetsweek is namelijk weer bereikt en nu kan ik mij opmaken voor andere festiviteiten, waaronder sinterklaas en de ontsteking van onze grote trots, de zendmast als grootste kerstboom. Vorig jaar liep het in de bliksem, vanwege de bliksem, en dat was iets wat ik bijna met eigen ogen meemaakte. Toendertijd zat ik beneden nog een beetje op mijn telefoon te klooien voordat ik naar school moest en ineens werd het huis door een enorm licht omgeven, gevolgd door een harde knal. Het einde der tijden? Dat niet, maar wel het voorlopige einde van een jarenlange traditie in wat IJsselstein trots maakt. Want ik fietste toen vijf minuten later langs de ‘boom’ en die zag er inderdaad kleurloos uit. De lampjes waren voor een groot gedeelte verwoest.

Wel lekker eigenwijs van de gemeente om de feestelijke opening toen wel door te laten gaan, ook al wist iedereen dat er toch niks ging gebeuren. Dit jaar komt het goed hopelijk.

Na mijn toetsweek ben ik naar de bioscoop in Utrecht geweest met een maat, waar we als traditie eerst inkopen doen bij de Albert Heijn, want bioscoopvoer is gewoon te duur. Dus met twee volle rugzakken loop je dan richting de ticketcontrole en wonder boven wonder mag je altijd doorlopen. De film zelf, Johnny English, was komisch en een tikkie cliché, maar dat maakt dit soort films nou eenmaal leuk. Zeker een aanrader als je van een goede portie humor houdt en je je goed kunt vinden in het genre van Mr. Bean. En hopelijk leest Kinepolis dit niet, want anders moet ik echt dieper in de buidel gaan tasten voor mijn eten en drinken, of ik moet hierdoor mijn aankopen bij de controle inleveren. Daar moet ik toch niet aan denken.

Bram Wijnholt